یادداشت سیاسی

تبریز در اول خرداد1386

اویرنجی- سه شنبه اول خرداد ماه، تبریز به یک دژ نظامی تبدیل شده بود. نیروهای ضدشورش، نیروهای انتظامی، ماموران لباس شخصی اطلاعات و مزدوران بسیجی تبریز را به یک پادگان نظامی بزرگ تبدیل کرده بودند. مساجد و ادارات پر از نیروهای ذخیره ای بود که در حال آماده باش برای مقابله احتمالی با تظاهرات کنندگان بودند. با توجه به اهمیت استراتژیک تبریز رژیم از تمامی ظرفیت های امنیتی خود جهت سرکوب تظاهرات استفاده کرده بود. رژیم از ده روز قبل تمامی نیروهای خود را فراخوانده و آنها را بحالت آماده باش نظامی درآورده بود. بطوریکه از استانهای فارس نشین نیروهای کمکی ضد شورش به آذربایجان گسیل داشته شده بود. در هفته آخر اردیبهشت اکثر فعالین ملی به اداره اطلاعات احضار و به قول خود اطلاعاتی ها فعالین را ارشاد کرده بودند تا از هر گونه شرکت احتمالی در تظاهرات خودداری کنند. آنهائیکه قابل ارشاد نبودند به بازداشتگاههای مخوف و انفرادی اطلاعات سوق داده شده بودند. سلول های انفرادی که سالهاست با شکل و قیافه فعالین ملی آذربایجان انس پیدا کرده اند.
با همه این توصیف ها رژیم در سیاست سرکوب خود با شکست مواجه گردید و بالاخره ملت آذربایجان توانست نزدیک به نیم ساعت مقاومت نشان داده و صدای اعتراض خود را به گوش جهانیان برساند. اعتراضات که حوالی ساعت 6 عصر و از منطقه راسته کوچه تبریز شروع شده بود توانست خود را به خیابان و سه راهی فردوسی و مقابل پاساژ مولانا برساند. یگان ویژه با وحشیت تمام بسوی ملتی که تنها با شعارهایی مدنی همچون " تورک دیلینده مدرسه"، " بیز اولمه یه حاضیریق بابکین ائولادییق"، یاشاسین آذربایجان" و ... حمله ور شد.

ادامه ی مطلب > یادداشت سیاسی